Wtorek 30 lipca zaczął się od Mszy świętej w kościele św. Józefa w Arali. Idąc do kościoła na 8:00 już było widać pełnię życia we wsi. Po drodze spotykaliśmy stada krów, które ułożyły uroczy organiczny tor przeszkód ze swoim krowieńców. Ludzie nas pozdrawiali, uśmiechali się, czasami kwitowali jednym słowem- „katoliki”.
Podczas Mszy świętej dołączyła do nas jedna pani. Podczas kazania włączyła światła w kościele.
Po Mszy udaliśmy się na śniadanie, gdzie czekały na nas wczorajsze, odgrzewane chaczapuri i lobiani. Pożegnaliśmy się z księżmi Dariuszem i Beką (ten to ma wdzięczne imię, bo gdy ma bekę, to inni widzę Bekę, który ciśnie bekę i też maję bekę z Beki mającego bekę).
Dzisiaj zamieniliśmy się samochodami, moja ekipa przesiadła się do bardziej przestronnego i zrywnego Nissana Murano.
Około południa wypadł nam postój na obiad w mieście Stalina czyli w Gori.
Nawet nas kusiło aby podjechać pod jego muzeum, tak aby to zobaczyć, niekoniecznie zwiedzać. Jednak skończyło się na rozkminach o memiczności krwawego dyktatora. Już niewielu ma świadomość tego jaki to był potwór i ile ofiar ma na sumieniu.
Ruszyliśmy dalej do Mcczety, czyli pierwszej stolicy Gruzji. Tam odwiedziliśmy trzy kościoły, klasztory. Katedra Sweti Cczoweli zapadła nam w pamięć jako miejsce gdzie jednocześnie odprawiano ślub, przy wejściu chrzczono i odbywało się jakie się jakieś inne nabożenstwo.
Ksiądz od ślubu całkiem dobrze i sumienne sobie radził.
Jednak ten od chrztu to chyba zapał zgubił za zakrętem, bo go wyraźnie jeszcze nie dogonił. Niechlujnie stawiał krzyżyki, mamrotał modlitwy i człapał między dzieckiem a chrzcielnicą. Najwięcej entuzjazmu to miała rodzina, wszystko kamerująca telefonami.
Samtavro’s Convent to miejsce gdzie pochowano królów i jakiegoś wielebnego Ojca Gabriela w różowym sarkofagu, Ania kupiła „czotki” (modlitwne bransoletki za 5 lari na prezenty) a Filip czapkę za czapkę śliwek.
Monastyr Dżwari to perełka na szczycie góry skąd roztacza się panorama na Mczetę i łączące się rzeki Kurę (tak, tak-kurę jak domowa kura) i Aragwę.
Tutaj widać jak rzeki się mieszają bo wyraźnie oddzielone są wody o różnych kolorach.
Dotychczas myślałem że to można zobaczyć poza Europą jak w Manaus. A tutaj taka niespodzianka. Monastyr Dżwari to miejsce gdzie odbył się chrzest Gruzji i gdzie wbito pierwszy krzyż na tym terenie.
Następnie udaliśmy się do Tbilisi, gdzie po zalokowaniu w naszym AirBnB udaliśmy się na kolację do Kamilianów. Ekipa jadąca Boltem w Toyocie Siennie zaskoczyło, że kierowca zaczął ich częstować winem i czaczą (lokalnym bimbrem z winogron od 40 do 65% alko) Oczywiście odmówili ze 3 pacierze i picia alkoholu.
U Kamilianów odbyła się pyszna kolacja, którą przygotował brat Paata- były żeberka, chaczapuri, sernik (a wypadł nam dzisiaj Międzynarodowy Dzień Sernika) wypchany obficie rodzynkami.
Potem zaczęły się śpiewy na gitarę (nasz Mateusz) i keyboard (Kamilliańska Ania).
Gdy zaczęliśmy śpiewać „Kocham Cię jak Irlandię” Kobranocki, ojciec Paweł zaczął się dziwić ze tacy młodzi śpiewają coś co jest starsze do nich a on (rocznik 1973) to jeszcze pamięta.
Następnie wróciliśmy na swoje tbilińskie pielesze. A teraz jest 1:58 dnia 31.07. i sklejam te literki jak świstak sreberka w reklamie Milki, co pewnie tylko pokolenie Teleranka jeszcze pamięta.
Wasz @wiokary, alias ks. Dawid Stelmach
Dodaj komentarz